?Maarten, ik houd het niet meer!? Ik kijk tussen mijn stijgijzers door naar beneden en een ongemakkelijk gevoel bekruipt me. Dit is niet leuk! We staan op 600 meter boven de Grensgletsjer in de Noordwand van de Liskamm. Solo. Ik zeg nogmaals vertwijfeld: ?Maarten, ik houd het niet meer? en begin al seen razende richting de smalle rotsband rechts van ons te klimmen. ?Arjan, dat is niet handig?, roept Maarten me na. Ik kijk om. ?Maar ik MOET NU poepen!? Ons ijskonijn begint dus als een gek te doen waar hij goed in is: ijshakken. Het firn verdijnt razendsnel onder zijn hakkende pikkel. ?Kom even hier?,zegt ie, ?ik bouw een standplaats.? Ik kom naast hem staan en begin met paniek op mijn gezicht een mini plateautje uit te hakken in de 20 cm dikke firnlaag. Gezekerd aan twee ijsschroeven laat ik vervolgens mijn broek zakken en hurk met mijn gezicht de diepte in en mijn kont in het gat. Onmiddelijk begin ik mijn mening te herzien. Dit is wel leuk! Ik geniet er van met volle teugen. Maarten, die een halve meter naast me staat, gezekerd aan dezelfde ijsschroeven, geniet ook met volle teugen. Mijn kreten van opluchting doen een lach op zijn gezicht verschijnen.Als die Japanners uit de Gornergratbahn dat nu eens mee konden maken. Toen we gisteren uit Zermat vertrokken kwamen we in de Gornergratbahn een stel Japanners tegen die onze ijbijlen, touwen en ongeschoren geizchten met ontzag bekeken. Nadat ze een hoop ci-ha-mi-to en meer onverstaanbare klanken met alkaar hadden uitgewisseld kwam hun gids vragen welke berg we gingen beklimmen. De Liskamm, zeggen we. Lih-ka zegt hij na, en heeft nog steeds geen flauw idee waar we het over hebben. Het plaatje met Monte-Rosa panorama op het tafeltje in de trein biedt uitkomst. Het is maar goed dat ze mijn kapriolen nu niet gade hoeven te slaan.
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16
