Alles is wit, de sneeuw waar ik op sta, de mist waar we in staan en de sneeuw die door de harde wind horizontaal voorbij komt. Bas en ik hebben net de Kveita beklommen en lopen langs de rand van een sneeuwplateau met sneeuwluifels. Bas loopt naar wat hij denkt dat de rand is.
Hij kijkt of we hier na beneden kunnen en ik zie hoe hij voor mijn ogen door de sneeuwluifel zakt en over de rand verdwijnt.
04:00 Goeiemoggel! De wekker gaat omdat we (Bas en ik) vandaag WEL de Kveita op willen. Gisteren zijn we stukgelopen op de sneeuwluifels, net onder het sneeuwplateau.
Vanuit onze tent volgen we de vage sporen van gisteren, tussen bomen en rotsen omhoog. Als de bomen ophouden en het minder steil wordt gaan we verder op sneeuwschoenen. Even verderop wisselen we om naar stijgijzers zodat we door een kleine verijsde versnijding kunnen klimmen.
We zijn nu aangekomen op de Vestbreen, een gletsjer aan de voet van de Kveita. Het begint een beetje licht te worden maar meer dan een schemering zal het vandaag toch niet worden. We zitten 350 km boven de noordpoolcirkel en het is 29 december.
Ik heb totaal geen zin om het stuk vals plat op de gletsjer te sporen dus dat laat ik lekker aan Bas over De wand naar het sneeuwplateau waar de top op ligt is overwegend 40 graden steil met de crux op het eind. Voordat we op het sneeuwplateau komen waar de top aan ligt moeten we eerst ?door? de band van sneeuwluifels klimmen. Aangezien ijsklimmen in een loodrechte muur van zachte sneeuw ons niet echt een goed idee leek zijn we gisteren omgekeerd. Daarnaast werd het toen ook al donker. Nu zijn we vroeger opgestaan en hebben een lijn gekozen waar geen luifels of loodrechte muren zijn. Enkel een sneeuwkoker van 60 graden steil brengt ons op het plateau.
We klimmen hier makkelijk omhoog en komen terecht in de wind en bijbehorende sneeuw. Snel naar de top, foto maken en terug dus. Dan gebeurt het stukje waarmee ik begon. Ik gooi mezelf op de grond en kan de val van Bas snel stoppen. Ik besluit hem een stukje te laten zakken tot in de sneeuw onder het plateau. Het duurt meer dan 5 minuten om met bevroren prusik touwtjes en koude handen een Totermann te maken. Als ik bij de rand ga kijken hoe het met Bas gaat blijkt dat hij een zachte val heeft gemaakt en er niks aan de hand is. Ook zijn we redelijk vlakbij de sneeuwkoker waarover we moeten afdalen dus na het afbreken van mijn Totermann kunnen we snel beginnen met afdalen. Binnen 2 uur staan we weer naast onze tent, een paar mooie ervaringen rijker. Volgende keer markeren we de plek waar we veilig kunnen afdalen zodat we die niet hoeven te zoeken, met alle gevolgen van dien.
We eten wat en besluiten terug te gaan naar Tromso. Na 2 uur rijden komen we aan in Bas zijn flat, eten wat, komen 2 Nederlanders tegen, gaan met hun uit in de ?Strud?, belanden bij wat Noren thuis voor ?nach-spiel? en vallen uiteindelijk moe maar voldaan om 04:00 in onze eigen bedjes in slaap. Mooi dag!
Documentatie:
Lyngenhalv?ya (2625), 1:50.000 kaart van Statens Kartverk
Gebied:
De Lyngen Alpen zijn een redelijk onbekende reeks bergen op het schiereiland Lyngen, 25 km ten oosten van Tromso in Noord-Noorwegen. Het eiland bestaan vooral uit los gesteente (dat in de winter mooi vastvriest). De hoogste berg is ?maar? 1833 m hoog maar omdat je meestal met klimmen rond zeeniveau begint, zegt de absolute hoogte dus weinig. Tevens is er alleen maar een kaart van het gebied en geen gidsje. Hou hier dus rekening mee tijdens het tochtenplannen.
Reis:
Vliegen naar Tromso (retour A?dam 300 euro) en dan met de bus naar Furuflaten (retour 40 euro)
Moeilijkheid:
De route loopt over omhoog vanuit de Lyngsdalen, over de gletsjer Vestbreen tot het topplateau (tot 60 graden sneeuw/ijs). Vanuit daar is het nog een half uurtje tot de top van de Kveita, op 1751m. Vanuit het dal waar onze tent stond deden we ongeveer 9 uur over de complete tocht.
Seizoen:
In principe is deze route ieder jaargetijde te doen. Iets moeilijker in de winter door het ontbreken van (direct) zonlicht waardoor de navigatie bemoeilijkt wordt. In de winter/voorjaar kan het afdalen met skies je een hoop tijd schelen.
Weer:
Omdat de Lyngen Alpen aan de zee liggen heerst er een gematigd zeeklimaat. Het kan dus voorkomen dat het midden in de winter niet vriest, zelfs als de enige zon die je krijgt 4 uur schemer is.
