Op vrijdag de 13e juli 2007, hebben Peter Valkenburg en ik een rotsroute geopend op een voorheen nog onbeklommen massief. Het onderstaande verhaal is een verslag van het openen van deze alpine rotsroute. Dit gebeurde overigens tijdens het Alpien + project van de NKBV. Het verslag is geschreven en gepubliceerd in de 'oktober 2007' editie van de Rock In'.
Gelegen aan de frans-italiaanse grens in het departement Alpes-de-Hautes-Provence is een voor klimmers vrijwel onbekend gebied, de Ubaye. Aan een kant logisch ook, aangezien de regio in de schaduw ligt van het beroemde Ecrins massief. De regio Ubay telt in totaal 7700 inwoners waarvan bijna de helft in de hoofdstad Barcelonnette woont. Het is daar heerlijk rustig dus en dat merk je.
De verschillende gebiedjes liggen behoorlijk verspreid en het is dus aan te raden om over een auto te beschikken. Het klimmen is er prachtig. Zo heb ik een supervette sportklimroute geklommen op de Rocher de Luce. De eerste 2 lengtes klom je op marmer en de laatste 3 op kalk, waarvan 1 lengte door vet scherpe scheuren en de laatste lengte over van die uitgesleten watergeulen. Ook heb ik een 550 m lange TD route geklommen op lossig kalk. In de hele route zijn we misschien 4 mephaken tegengekomen. Echt avontuurlijk en overduidelijk dat de routes nog niet veel verkeer hebben gezien. Er zijn in het gebied zelfs mogelijkheden genoeg om nieuwe routes te openen.
Zo heeft op het eind van de week de gids van Alpien +, Philippe Giraud, vanuit zijn verrekijker een nog onbeklommen wand ontdekt. Hij was helaas genoodzaakt de hele week door zijn verrekijker te turen vanwege een hamstring blessure. De wand is ongeveer 100 m hoog, kwartsiet gesteente (heel hard zandsteen) en hangt over. En hier hadden Peter Valkenburg en ik wel zin in!!
Op handen en voeten klauteren Peter en ik over het blokkenveld omhoog. Doornstruiken, losse blokken en minstens 20 kg materiaal op mijn rug. We zijn op weg naar de instap van de overhangende wand. We weten dat we in die ene duidelijke spleet omhoog willen en dan zien we wel. We hebben vrijwel al onze klimhardware meegenomen, cams, nuts, mephaken, hamer, haulbag en touwen. Daar zal het dus niet aan liggen. De eerste lengte is voor mij. Eerst trek ik de lossige stukken kwartsiet uit de wand en gooi ze de afgrond in. Ik ram een mephaak erin en ik ga in men ladders staan. Deze lengte klim ik artificieel omdat het overhangt, de helft los zit en het vrijklimmend dik in de zevende graads ligt, denk ik. De plaatsingen vallen niet mee omdat het kwartsiet in de spleet uit veel gelaagde vlakken en kristallen bestaat. Desondanks gaat het lekker en bereik ik een schuin aflopend plateau waar ik een standplaats fabriceer. Ik hijs de haulbag omhoog en zeker Peter omhoog.
De tweede lengte klimt Peter vrij. Een mooie lengte op schuin aflopende banden. Na wat tuinieren weet Peter een standplaats erin te meppen en kan ik nakomen. De derde lengte is weer een overhangende spleet. Voordat ik bij de spleet kan komen moet ik echter eerst een grote doornstruik weg zien te werken. Zonder handschoenen probeer ik de doornstruik te verwijderen. Volgende keer kunnen we beter een snoeischaar meenemen. Na de struik flink te hebben kortgewiekt kan ik men eerste cam in de spleet plaatsen en hoog in men ladders gaan staan. Ongeveer 4 plaatsingen verder sta ik zo hoog mogelijk in men ladders en reik ik met men hand net over de rand van een klein plateautje. Ik kan mezelf nu optrekken en zo op het plateautje klimmen. Ik twijfel echter of ik eerst nog iets zal plaatsen want misschien kan ik daarboven wel niks meer kwijt? Ik kijk welke cam of nut ik kan ...........PFOEM......... Opeens hang ik 8 meter lager, net onder Peter in het touw te bungelen. Fuck, de cam moet uit de spleet gesprongen zijn. Ik kijk Peter aan en die kijkt met een verbeten gezicht terug. Voor Peter kwam de val net zo onverwachts als voor mij en door mijn val had hij zijn duim tussen de ATC en het touw gekregen. Ondanks dat het erg pijn deed kon Peter nog wel verder.
Bij de tweede poging om op het plateautje te komen ging het iets voorspoediger en toen kwamen we voor een nieuw dilemma te staan. De geplande spleet waar ik naar toe wou klimmen was alleen te bereiken door ? 6 m over een compact stuk wand te klimmen. Hier had ik geen zin in omdat men laatste cam achter een groot los blok zat geklemd. Een grote val zou wellicht dit hele blok de afgrond in hebben gestuurd. Uhm.....dan maar verder naar links, dat ziet er wel te doen uit. Een mooie traverse met grote ondergrepen en niet te moeilijk. Aah een mooie plek voor een standplaats.....Yo Peter, nakomen!!!
De vierde en laatste lengte was ook voor mij aangezien Peter toch wel last had van z?n duim. Het eerste stuk was makkelijk, lekker vrijklimmen op grote grepen, wat losse blokken, mossige stukken en soms weinig te plaatsen maar dan weer een goeie spleet om een cam in te rammen. Langs een schuine band en wat spleten kan ik naar rechts klimmen, naar een versnijding die mij naar de top moet leiden. Bij de versnijding aangekomen blijkt deze licht over te hangen en volledig compact te zijn. Wat kunnen dingen toch vertekenen van een afstand. Ik probeer ergens een plek voor een mephaak te vinden maar zelfs dit is teveel gevraagd. Fuck. Het enigste wat ik kwijt kan is een microcam en een heel klein nutje achter een kristalletje. Het moet maar, gewoon niet vallen. Ik spreid wat en kan links boven me een dunne ?flake? pakken, hier zou ik iets kunnen plaatsen. Ik probeer nog iets hoger te gaan staan en terwijl ik iets probeer te plaatsen glijdt men voet bijna weg. Doorklimmen!! Ik spreid en steun af en kan net naar een greep reiken, aargh een afloper. Ngghh....Nu sta ik op het aflopende plateautje. Stijf van de adrenaline kijk ik naar benee en zie men 2 plaatsingen los aan het touw bungelen. 15 meter onder zit men laatste cam, laat ik maar gauw iets plaatsen....
Even later sta ik boven aan de route en voel ik een grote grijns op men gezicht komen. Ik voelde me zo opgelucht dat ik me bijna had uitgebonden en gewoon was weggelopen. Peter hing echter nog 40 m onder mij te zekeren. Eerst moest ik hem nog veilig omhoog zien te zekeren. Een mooie standplaats op mephaken en even later komt Peter met een grote grijns over de rand. ?Whow man, wat een moeilijk stuk?.
Uiteindelijk hebben we de route Blue Bear is watching you genaamd en gewaardeerd op C2 6b+ / 6c. De C2 waardering staat voor clean-aid, dus cams en nuts, en is vergelijkbaar met A2 alleen dan zonder gebruik te maken van mephaken etc. in de voortbeweging. De route is volledig op eigen protectie te klimmen. Echter op aanraden van de gids wordt er in de laatste lengte bij de technische en psychologische crux, nog een boorhaak geplaatst, toch wel zo veilig. Ik moet nu stoppen want ik ga zo naar Frankrijk rijden. Yep naar de Ubaye, kijken of we nog wat routes kunnen openen.
