Peuterey Integrale ( met extra saus :)

 

Rond 4 uur 's nacht vertrekken we vanuit de Monzino hut richting de Col de l'Innominata. We zijn net iets later vertrokken dan twee Engelse collega klimmers. Ook zij willen vandaag de Ratti-Vitali op de westwand van de Aiguille Noire beklimmen. Echter met één klein verschil dat ze dezelfde dag weer terug in het dal willen zijn. Wij daarentegen hebben onze bivakspullen en eten voor vijf dagen in de rugtas. Niet echt wat je noemt 'light & fast' dus.

Het oversteken van de Freney gletsjer blijkt zowaar mee te vallen waardoor we rond 8 uur de eerste lengte van de route instappen. We bevinden ons in een fantastische ruige ambiance. Tijdens het klimmen wordt helaas duidelijk wat voor een dag het gaat worden; een dag van ergernis. Hadden we niet wat minder kunnen meenemen? De rugtas van de voorklimmer is zwaar en die van de naklimmer is een ware marteling. Bij elke stap voelt het alsof de kuiten elk moment kunnen knappen. Ook het klimmen is hierdoor onevenwichtig en lomp. Al snel zijn we de Engelsen uit het oog verloren en zit er niets anders op dan de trage voortgang te accepteren.

 

Het klimmen onderin de westwand is gelukkig niet al te moeilijk en met een vrij duidelijk routeverloop. Halverwege de route gaat de wand liggen, wordt het terrein rommelig en compact en is het vervolg van de route vrij lastig te vinden. Ver boven ons horen we de Engelsen roepen en als we goed kijken zien we de voorklimmer als een klein stipje door het steilste deel van de wand bewegen, wauw!!

Een paar uur later staan ook wij onderaan de sleutelpassage van de route. Omdat dit deel lekker steil is besluiten we één tas te hijsen. De twee steile lengtes zijn fysiek maar prachtig klimmen. Op het einde klim ik nog een artificiële passage (artificieel = het klimmen waarbij het materiaal in de voortbeweging wordt gebruikt) aan roestige haken. Gelukkig hoef ik dit niet na te klimmen.

Het laatste deel van de wand is complex en blijft voortdurend lastig. Ook beginnen we aardig vermoeid te raken. Vlak voor de schemering trek ik mij over de rand en zowaar bevind ik mij gelijk aan de oostkant  van de berg. Niet veel later installeren we ons op een fantastische bivakplek en onder het toeziend oog van de heilige maagd 'Madonna'. Ook zijn we dolblij met de laatste restanten sneeuw op de noordwand. Hebben we in ieder geval wat te drinken.

 

Na een geweldige nachtrust worden we gewekt door een kraakhelder ochtendgloren. We voelen ons goed na het harde werken van de dag ervoor en besluiten daarom rustig aan te doen. En natuurlijk even echt te genieten van het verbluffende uitzicht.

Tegen het einde van de ochtend beginnen we aan de beruchte abseils aan de noordkant van de berg. Onderweg komen we veel halfvergane stukken touw en reepsnoer tegen. Een bewijs dat menig klimmer hier zijn touw heeft moeten opofferen. Gelukkig gaat bij ons alles goed, althans tot de allerlaatste abseil. Bij het touw doortrekken wikkelt één touw zich om een loszittende 'flake' heen. Om beschadiging aan het touw te voorkomen besluiten we terug te klimmen en het touw te bevrijden.

 

Het vervolg over de Dame d'Anglaise is één brokkelige zooi. Werklijkwaar alles zit los en afzekeren is onmogelijk. Hierdoor moeten we klimmen alsof we op eieren lopen. Al met al behoorlijk tijdrovend dus. Ook steekt er even later een zeer venijnige en bijna ondraaglijk harde wind op. Tot onze verbazing komen we pas tijdens de schemering aan in het Bivacco Craveri. Het bivak blijkt enorm comfortabel en heerlijk uit de wind. En wat een geluk dat ook hier een laatste restje sneeuw te vinden is!

 

Vroeg in de ochtend beginnen we met het afklimmen van het Schneider-couloir. We hebben geluk dat er nog genoeg sneeuw ligt en we dus zonder  al teveel capriolen op de horizontale band, onderin de westwand van de Pointe Gugliermina, komen. Godzijdank is vandaag de wind wat gaan liggen!

Niet veel later beginnen we aan de eerste vijfdegraads lengtes van de Boccalatte-Gervasutti.

Het klimmen blijkt anders dan anders. De granieten rots bestaat uit een soort verticaal georiënteerde broden. Hierbij moeten we vaak kleine stukken traverseren om op de weg van de minste weerstand te blijven. Ook is het terrein voortdurend steil, zijn de afzekeringsmogelijkheden spaarzaam en is het routeverloop lastig te vinden. Al met al maakt dit het klimmen enorm uitdagend en interessant. We genieten daarom met volle teugen van het rauwe en echt alpiene karakter van deze route. Ongelooflijk dat deze route voor het eerst is beklommen precies 42 jaar vóór mijn geboorte.

 

Op de top van de pijler kunnen we eindelijk even de benen strekken zonder in de touwen te moeten hangen. Tijdens de korte pauze zoeken we naar het vervolg van de route. Sjonge waar moeten we in godsnaam heen? Waar zouden Giusto G. en Gabriele B. heen zijn geklommen om dit steile deel van de wand te overwinnen? Niet veel later traverseer ik door een overhangend deel van de wand over kleine plateautjes en korte hoekversnijdingen. Mijn touwverloop is dramatisch maar het klimmen is leuk, apart en ook weer anders dan anders. Ik probeer genoeg tussenzekeringen te plaatsen om de rugzak met Niels ook een veilig doorkomen te bieden. En dan, niet veel later, staan we op de top van de Pointe Gugliermina en is deel twee van onze aaneenschakeling volbracht.

 

Terwijl de zon achter ons een nieuwe dag inluidt klimmen we over de indrukwekkende boogvormige sneeuwgraat naar de tweede top van de Aiguille Blanche de Peuterey. We zijn zeer goedgehumeurd, ondanks de kleine koerswijziging die we in ons ambitieuze plan hebben moeten aanbrengen. Naderend kloteweer gooit roet in het eten maar kan ons gelukkig deze mooie dag niet meer afpakken. Wat een fantastische entourage!

In de felle ochtendzon passeren we de prachtige Col de Peuterey en klimmen eenvoudig door naar de top van de Grand Pilier d'Angle. Opeens zie ik twintig meter lager de plek waar ik samen met Jefta twee nachten heb doorgebracht. Niels lacht om de absurde locatiekeuze van ons bivak. Even later passeren we een prachtige vlakke bivakplek volledig beschut tegen de wind. Uiteraard pakt Niels dit aan om het er nog even extra in te wrijven. Ook ik kan de humor er wel van in zien.

Als we een paar honderd meter hoger op het steile ijsveld onder de Mt. Blanc de Courmayeur klimmen is Niels een stuk minder vrolijk. Nu is het mijn beurt om te lachen want ik ben een stuk beter geacclimatiseerd dan Niels. Ook zijn de condities een stuk beter dan de week ervoor. Rond het middaguur staan we op de top van de Mt. Blanc. Het blijft toch wel leuk dat alpiene gedoe!