Ik druk op de submit button, en onmiddelijk bekruipt me een onbehaaglijk gevoel. Onze inschrijving voor de Zugspitze Supertrail is definitief. Op 22 juni zullen we aan de start staan van een 68,8 km lange trailrun met 3100 hoogtemeters op de grens van Duitsland en Oostenrijk. Een rondje om de hoogste berg van Duitsland. Of we de eindstreep ook gaan halen is nog alles behalve zeker. Ik heb nog nooit zo ver gerend. Dat wordt dus trainen geblazen. We hebben nog 6 weken. We besluiten onze training te combineren met een rondje nationale parken van Engeland en Wales om wat hoogtemeters op te zoeken, want die Himalaya’s bij Cambridge hebben ons niet al te veel te bieden.
- Click for a slideshow -
Zo gezegd, zo gedaan: de eerste weekendtrip gaat richting de Brecon Beacons in zuid Wales. We laden een stuk of wat van mijn collega’s in een huurauto en scheuren richting het westen. Vrijdag nacht rond een uur of 12 komen we in de buurt. De route beschrijving zegt: ‘turn left and keep going’. Dit blijkt inderdaad wijze raad. Twintig minuten rijden we over een smalle, aan beide kanten met een haag ingeperkte weg. Bij aankomst blijkt de camping te bestaan uit een rudimentair veld bij een parkeerplaats met openbaar toilet. Precies wat we nodig hebben. Nog idealer is dat het meteen naast de pub ligt, die is genesteld in de gewelven van een voormalige abdijkerk.
De volgende ochtend beginnen we aan de trailrun die we in de Black Mountains (onderdeel van Breccon Beacons National Parc) hebben uitgestippeld. Die begint met een lang en geleidelijk stuk omhoog. Daarna rennen we het grootste gedeelte over ronde en soms drassige bergruggen. Het uitzicht is erg mooi. We dalen nog even een vallei in waarna de laatste kort maar krachtige klim ons terugvoert richting het dal waar onze auto staat. We rossen door het bos naar beneden, want de tijd begint te dringen. De parkeerplaats waar onze auto staat sluit zijn slagboom om 17:00 u. De laatse 4 km zijn over de weg terug omhoog en vrij uitgeput zetten we er flink de vaart in. Om het drama compleet te maken begint het keihard te regenen. Om 1 minuut voor vijf stormen we als twee verzopen katten de parkeerplaats op, en wat blijkt? Je kan gewoon ten alle tijden uitrijden... Na en goeie pot bier en lekker eten in de pub bij de abdij is alle leed echter weer snel vergeten.
Een week later scheuren we in de kleinste auto die het huurbedrijf te bieden had richtign het Lake District. Regen stroomt met bakken uit de hemel als we onze tent opslaan net ten zuiden van het Ulswater meer. Gezien onze meer dan brakke toestand besluiten we eerst eens goed uit te slapen. En wat schertst onze verbazing? Het geluk is met de luien. Geheel tegen de voorspellingen in, is het tegen de tijd dat we opstaan droog. Er zijn weinig vriendinnen die er blij van worden als een beloofd weekendje Highstreet (wat in het Engels normaal gesproken staat voor een fancy winkelstraat) blijkt in te houden dat je 7 uur over modderige paden hotst, maar gelukkig is het voor die van mij een opkikker! Vanuit Patterdale gaat het eerst steil omhoog. Dan volgen we, in de mist gehuld, de heuvelruggen tot we over een steil, rotsig en technisch pad afdalen naar Haweswater Reservoir. Het vlakkere stuk langs het meer schiet snel op, waarna we weer stijgen richting bergrug. Om de hoogtemeters verder op te krikken dalen we af richting Martindale. Vanaf Dale Head gaan we nog éénmaal omhoog om voldaan in volle vaart af te dalen richting Patterdale. De run had, met zijn rotsige, soms technische paadjes en stijle afdalingen een vrij Alpien karakter, zeker in vergelijking met de Black Mountains trailrun van vorige week.
De volgende trip gaat naar Llyn Ogwen in North Wales. Aangezien ik een weekend bij het thuisfront in Nederland ben springt Janne in de auto bij mijn Spaanse collega, die gaat klimmen in de contrijen van het meer. Een steile gravelweg voert haar zo snel mogelijk van de bewoonde wereld. De gravelweg verandert al snel in een nog stijler wandel- en uiteindelijk zelfs klauterpad. Eenmaal aangekomen op de pas lonkt de top van de Pen yr Helgi du. Deze zat niet in de planning, maar wat extra hoogtemeters kunnen nooit kwaad. Ze klimt het rotsige terrein omhoog en tikt snel de top aan. Een lunchend stel kijkt haar verbaasd aan, helemaal als ze voor de tweede keer langs komt snellen. Vanaf de pas gaat het omhoog naar de hoogste berg van deze keten, de Carnedd Llewelyn (1064m). De route loopt vanaf daar over grasheuvelruggen met 4 tussenliggende topjes naar de zee. De lange afdaling naar het bos beneden is fantastisch. Een super uitzicht over de kust en wegens het weinig technisch terrein is de afdaalkoningin zo beneden. Vanaf Henffordd gaat het weer omhoog, de grasheuvels op. Hier wordt het lastig de route te vinden, omdat de paden plotseling ophouden te bestaan, of überhaupt niet bestaan. Het laatste stuk zit er dan ook niets anders op dan dwars over het blokkenterrein de heuvelrug weer op te klauteren. De terugweg gaat via een super mooi klauterpaadje over de steile westflank van de Pen yr Ole Wen naar beneden. Het kan haast niet anders, uiteindelijk houdt ook dit pad op te bestaan. Ze scheurt dwars over de zompige grasvelden naar beneden, en is in een mum van tijd moe en voldaan weer terug bij het Ogwen meer.
Twee weken voor de wedstrijd doen we onze laatste trainingloop. Aangezien we maar één dag de tijd hebben duiken we het ons vertrouwde Peak District in. Nadruk ligt dit keer op de lengte. We hebben enige moeite om op vrijdag avond laat een camping te vinden die ons nog wil toelaten. Op zaterdag ochtend beginnen we eerst met een geleidelijk steigende gravelweg langs Ladybower Reservoir. We steken de ‘moor’ over naar Langsett Reservoir en rennen dan het langgerekte Longdale door tot we bij Torside Reservoir de Pennine Way oppikken. Bij de daarop volgende klim is het uitzicht op de bergstroom onder ons erg mooi. We steken nogmaals het hoogveen over dalen af naar Snake Pass. We stormen een paar kilometer het asfalt naar beneden, waarna we ten oosten van de weg een geitenpad oppikken wat ons met ups en downs door de vallei naar beneden leidt. Met een laatste snik steken we bij het Lockerbrook Outdoor Center nog één heuvel over en lopen ‘ietwat’ gesloopt richting onze auto.
GPS Tracks van onze runs:
Breccon Beacons: Black Mountains Trailrun (35 km, 1100 altimeter)
Een typische heuvelrun met veel gras, zompig turf en mooie vergezichten.
The Lake District: Highstreet Trailrun (33 km, 1700 altimeter)
Een verlaten aandoend rondje met flinke ups en downs en hier en daar een technisch pad. Mooi uitzicht op twee meren.
North Wales: Llyn Ogwen Trailrun (42 km, 2500 altimeter)
Ruig, rotsig en afwisselend met blokkenterrein, bos, en ‘rolling hills’. Zo nu en dan stijle klauterpassages en uitzicht over zee.
The Peak District: High Peak Trailrun (55 km, 1550 altimeter)
Een run met nadruk op de kilometers. Grote stukken over langszaam klimmend of vlak gravelpad. Hier en daar wat asfalt. Highlights zijn het oversteken van de ‘moors’ (hoogveen) waarbij we stijgen en dalen, soms over paden met keien, gruis en turf.
Ook een niet te missen berg-ren ervaring in Brittanje is de Original Mountain Marathon. Impressies van dit mooie evenement vind je hier, en hier.
