Ik kijk ongeduldig op m’n horloge; nog geen 2u 's nachts. Heb tot nu toe oké geslapen, maar lig nu klaar wakker. Hoor ik daar nu geritsel van sneeuw op het tentdoek? Net na 3u, heel lichtjes weg gedommeld, maar slapen/uitrusten kan ik t niet noemen. Weer wat geritsel van sneeuw? Helaas, kom tot de ontdekking dat het mijn ongeschoren baard tegen het tijk van m'n slaapzak is. Hoe lang lig ik nu al wakker? Even in m'n slaapzak zoeken tussen langzaam droger wordende binnenschoenen, thermo kleding, sokken en handschoenen. Horloge gevonden, 4u10. Nee, nu is t geritsel wat ik hoor niet mijn baard, maar verse vlokken die gestaag op de tent neerdalen. It is ON!! De rust daalt terug in mijn hoofd. Nog even snel wat slaap pakken voordat om 7u de wekker gaat.
We zijn al een paar dagen onderweg, direct na het 2e kerstdag diner vertrokken. Dag schoonouders, hallo sneeuw. Weerbericht, lawinebulletin en wePowder houden we nauwlettend in de gaten, en zij leiden onze wegen. We besluiten PowderAlert#8 (wePowder/Powfinder) een beetje links te laten liggen gezien deze voornamelijk sneeuw brengt vanuit west in Berner Oberland, Wallis en de Haute Savoie. Ons doel was namelijk om oud en nieuw te vieren in Sedrun, aan het eind van het Rijndal tussen de Oberalppass en Disentis, waar we na oud en nieuw nog een week zullen gaan skiën. We kiezen er dus voor de dagen tussen kerst en nieuwjaar daar niet al te ver vandaan door te brengen. Een noord(west) zwieper na PA#8 gaat voor sneeuw zorgen in de noord Stau gebieden, en we mikken dus op Tschiertschen, een gebiedje vlak bij Chur, wat naar ons idee een goeie bak sneeuw zal gaan vangen.
Als de wekker gaat ben ik de eerste die overeind zit. Direct de warme thermo's aan en koude Gore-Tex eroverheen. Door schade en schande wijs geworden glip ik gelijk in m'n skischoenen zodat de verse sneeuw niet m'n lage schoenen instroomt. Minstens 15cm vers bedekt de parkeerplaats in Tschiertschen en de sneeuw daalt nog gestaag neer. Mijn bindingen de avond ervoor al overgezet naar m'n dikke ski’s en de dag rugzak ligt klaar; vandaag wordt feest!
Tschiertschen is een typisch klein en knus familie ski gebied. Wel 27km piste, 2 stoeltjesliften, 2 sleepliften, net buiten Chur, vangt sneeuw bij een storing uit NW-N-NO en heeft een lekker "open" bos met lariksen. Need to say more?!? Dat waren alle redenen voor ons om na ons toertje in het Safiental (in T-shirt omhoog; 28-dec!!) daar naar toe te rijden. Op dag 1 hebben we het bos verkend en 2x een prachtige uitgestorven freerideroute gedaan (al voor je ingetekend op de pistekaart bij de lift). Toen was de sneeuw plaatselijk al kniediep en heerlijk zacht. Als de sneeuwwolk van je vorige bocht nog in de lucht hangt als je de volgende spray de lucht in duwt, maakt dat je toch blij. Vandaag is het zicht minder want het blijft maar sneeuwen. Vanwege de wind zijn alleen de 2 stoeltjes liften open, maar de pret wordt al maar groter. Keer op keer zetten we lijnen door 30-50cm verse sneeuw in een bos met mooie boomafstand, open stukjes en pillows. Spass!!
Zondagavond 1 januari. De tent is ingeruild voor het comfort van een lager dat we met zo'n 14 (ex)(U)sac'ers voor 1 week bezet hebben. De oud&nieuw brakheid van dansen in de kinderdisco met spiegel plafond is er vandaag lekker uitgelopen, uitgewaaid en geskied op de smeltharz en slushpuppy natte lawine ellende van Piz Pazzola. Het is weer tijd voor de lastigste vraag van de dag: “Wat doen we morgen?" Iedereen gebogen over een kaart of gidsje. Freeriden of toeren? Wat doet het weer en veranderd dat nog gedurende de dag? Noord of zuidhellingen? Wordt het lawinegevaar 3 of gaat het toch richting de 4? De verse sneeuw en de wind waarmee die kwam maakt het niet gemakkelijker.
Paul geeft het magische doel een naam:"side country". Robbert en ik haken aan en halverwege de ochtend ook Marian, die ons voor een dagje komt opzoeken. Stijgvellen in de rugzak for-what-luck-will-throw-at-us en met de lift omhoog in Disentis. Blue Bird en 15cm verse sneeuw (plaatselijk 40cm) maken de keuze gemakkelijk. Zo veel en snel mogelijk hoogtemeters rammen voordat de Scandies alles afgeragd hebben. Al blijkt die poederstress volledig verdwenen te zijn als we het heerlijk golvende terrein van Val Acletta inskiën. Met elke dikke bocht wordt onze grijns groter. Grappend maken we een weddenschap over hoe laat de andere groep hun toertje zou hebben afgebroken, want hoewel de sneeuw prachtig is blijft het in verband met het lawinegevaar opletten. Met aan het eind van de dag zo'n 8000 poeder hoogtemeters in de benen smaakt een biertje in Nangijala nog zoeter en zijn wij blij met onze keuze voor de "side country". Zo kunnen wij ons de komende dagen wel vermaken, zeker gezien de verse sneeuw die weer in aantocht is.
De dagen gaan zo snel als het weer: stormachtig. De toerders buffelen nog een paar keer omhoog en de "side country" luitjes maken het bos in Disentis onveilig. De laatste dag komt zo weer snel dichtbij. We zijn weer terug bij af, Tschiertschen ligt te verleidelijk te lonken op de weg terug. Als we aankomen is de, toch al niet grote, parkeerplaats maar half gevuld. Er staan vooral hotelgasten hun auto onder een ruime halve meter sneeuw vandaan te scheppen. Stress? Ja, want de lift is gesloten! 2 ontwortelde bomen gooien roet in het eten, maar... als het goed is gaat de lift om 12u open. Keuzes... Als we naar Arosa of Lenzerheide rijden staan we ook niet eerder dan 12u op de latten. Eigenlijk is het wel best zo. Er zijn genoeg hoogtemeters gemaakt, enkel alleen nog niet genoeg cappuccino’s en apfelstrudel genuttigd. Gezelligheid alom, een warm plaatselijk café/restaurant met zicht op de lift, want je weet het nooit, is snel gevonden. Toch wel pijnlijke blikken, want dat bos... dat bos...dat moet nu toch wel vol met heerlijke sneeuw liggen. Zeker als de lift nog dicht is. Stijgvellen pakken? Sta je boven dan draait misschien de lift... Nog een koffie dan? Keuzes...
Een blik op m'n horloge, 12u30. Inmiddels was bekend geworden dat de lift waarschijnlijk om 13u open gaat. Ik hou het niet meer, wordt zenuwachtig, wil naar buiten, koude lucht snuiven, sneeuw voelen. Afrekenen, jas aan, goggle nog een keer schoonmaken, rugzak dicht, ski's mee en naar de lift. We zijn niet de enigen die zich op 13u richten. Nog wat andere groepjes, waarvan sommigen met ABS rugzakken en toerski's. Shit, concurrentie. Langzaam komen er verzachtende knikjes. Glimlachjes. Ja, jij weet wat ik weet. Dit wordt lol. 1 groot feest. Voor vanmiddag zijn we vrienden. Als die lift eens open gaat, ja dan... Aan de mensen die aan de lift bezig zijn, lijkt het alsof het onderhoud op zijn eind loopt. De laatste dingen worden gecheckt. Schuifelend bemachtig ik een plekje vlak bij het poortje. Klik, de ski's aan. De ski patrol mag eerst omhoog, vooruit. Stoeltje nummer 3 is voor ons. Turen in de lift, hoe is de sneeuw, hoe ligt het erbij, waar gaan we naartoe. Langzaam komen we boven, m'n rugzak zit al vast op m'n rug, buckles van m'n schoenen zijn dicht. De beugel van de lift gaat omhoog en met 3 goede stokprikken duiken we rechtsom het bos in. It is ON!!
Binnenkort volgt een video verslag. Nu nog ff 70gb aan footage doorkijken...