Geschreven door Janne
Afgelopen weekend hadden Arjan en ik onze mountainbikes weer in onze bus gestopt, op weg naar een weekendje fietsen in de Peak District. Op zaterdag echt een fantastische route gedaan, die volledig off-road was, en grotendeels bestaat uit singletracks. Genieten! Af en toe kwam nog even de zon tussendoor piepen en de glimlach op onze gezichten werd hoe langer de dag vorderde hoe groter en was uiteindelijk niet meer weg te vegen. Voldaan snurkten we de nacht door, op de parkeerplaats van een bejaardentehuis.
De volgende ochtend was het even een ander verhaal. We werden bruut wakker gemaakt door de wind die onze bus op en neer schudde, en regendruppels zo groot als hagelstenen die op het dak tikten. Hmm, op de een of andere manier kregen we toch iets minder zin om op te staan. En op de een of andere manier kregen we nog minder zin om dan daarna ook daadwerkelijk op onze fiets te stappen. Na de eerste seconde zouden we al zo doorweekt zijn als je je maar kunt bedenken, en na de tweede seconden zouden we direct van onze fiets gewaaid worden. Kijk, in een race gebeurt dat ooit, maar om nou zomaar op je vrije zondag… We besloten om terug naar huis te gaan.
pic1 pic1 pic1 pic1 pic1
Ik vond dat stom. Heel erg stom. Met gisteren nog op mijn netvlies jeukte het enorm om weer op mijn mountainbike te kruipen. En om nou helemaal naar de Peak te rijden en om vervolgens maar één dag van het reliëf te genieten… Misschien moesten we maar gewoon accepteren dat het nou eenmaal vaak pokkeweer is in Engeland, en dat wanneer je niet leert dat te trotseren je nooit aan mountainbiken toe komt. Misschien moesten we gewoon gaan en dat dan zien als soort van inburgeringcursus...
Ik zei dat duidelijk vanuit een lekker verwarmde auto met een goed muziekje op de achtergrond (en waar ik voor het gemak even negeerde dat de ruitenwissers op de hoogste stand stonden). Helaas is het nooit al te moeilijk om Arjan over te halen en toen ik voorstelde dat we dan misschien maar een kortere route moesten doen, was daar duidelijk geen sprake meer van. Als we gaan, dan gaan we ook. Zo gezegd, zo gedaan. En dus waren we, inderdaad, de volgende minuut doorweekt. De minuut daarna stapten we op onze fiets en de minuut daarna waren we door- en door- en doorweekt. En op zich is regen nog niet zo erg, en doorweekt zijn ook niet, maar de wind, dat was toch wel even een ander verhaal. We begonnen onze route over een pad door een weiland. Nee, fout. We begonnen onze route náást het pad door een weiland. Het waaide zo hard, dat het haast onmogelijk bleek om rechtdoor te fietsen, en we werden allebei constant van het pad afgewaaid, of we nou wilden of niet. Mijn voeten waren inmiddels bevroren en toen we even stopten zodat ik ze warm kon trappen werd ik met fiets en al de lucht in gewaaid. Hmm. Waarom was dit ook alweer een goed idee? Ik wist het even niet meer. Bevroren voeten is niet fijn, maar blijkbaar ook deel van het inburgeringproces. Dus, doorweekt, bibberend, weggewaaid en nog natter, er verscheen, voorzichtig maar wel echt, al snel weer een dikke glimlach op onze gezichten. Ha, dus dit is duidelijk fietsen door Engeland! Als twee vrolijke verzopen katjes trotseerden we de regen en de wind.
Helaas, het was op een moment in een weiland (ja inderdaad, Engeland ligt vol met weilanden met schapen), dat onze pret de kop ingedrukt werd. Arjan zijn ketting brak. Op zich is dat natuurlijk niet zo erg, maar het vervelende was dat ook de kettingpons het begaf. En aangezien we in een weiland in-the-middle-of-sheep waren, zat er niets anders op dan onze weg hardlopend te vervolgen. Op zich konden mijn voeten wel wat extra bloed gebruiken, dus was wat hardlopen niet erg. Enige heikele puntjes waren dat we snel de nog enigszins ‘bewoonde’ wereld zouden verlaten en dan nog zeker 20 kilometer door het echt-niks moesten rennen, het al aan het schemeren was, en Arjan’s remmen ook tot op het einde versleten waren, dus de fiets naar beneden laten rollen ook niet echt een handige optie was. Een ander heikel puntje was dat ik het niet meer goed warm kreeg, zelfs niet bij het rennen, want ik had me (stom stom) niet goed aangekleed tijdens ons kettingpons avontuur. Op een kort stuk verharde weg zag een Engels stel ons als twee verzopen katjes rennen met onze fiets in de hand. Ze stopten om te checken of we echt gek waren, en bij het zien van de klappertandende Janne was er geen sprake meer mogelijk van enige tegensputtering en voor we het wisten werden we met fiets en al in de auto (met witleren bekleding) geladen en bij het haardvuur van de dichtsbijzijnde pub weer geparkeerd. Nog even warmen in de plaatselijke pub dus. Al snel ontdekken we dat een van de vrolijke stamgasten daar taxichauffeur bleek te zijn, die ons aanbood om ons terug naar onze bus te brengen. Hmm, kunnen we dat wel doen? Slagen we dan wel voor ons inburgeringsexamen? Hmm...
Nou, geslaagd of niet, stiekem was ik toch wel heel gelukkig toen ik lekker warm vanuit de auto (met nog steeds de ruitenwissers op de hoogste stand) de diepe plassen in de weg voorbij scheurde op weg naar de parkeerplaats waar onze oude vertrouwde bussie nog braaf op ons stond te wachten. Ingeburgerd of niet, het was in ieder geval weer een mooi avontuur!