Bgggsh! Vanuit de hangstandplaats zie ik het water in de diepte verdwijnen. Heldergroen water dat 50 meter lager verneveld op de rots slaat, bomen die hun leven lang door wind heen en weer gezwiept worden, ergens in de Spaanse Pyrene?n. Het is nu drie minuten geleden dat Jason uit het zicht verdween. Net abseilde hij nog d??r de waterval, nu is hij er ergens achter? Als ik aan het touw trek, voel ik dat er nog spanning op staat. Is dat Jason of komt dat door de trekkracht van 50 meter stortend water? Moet ik me vast klaarmaken voor een redding of zal het allemaal wel meevallen? Dan zie ik een rode rugzak uit de nevel verschijnen?gelukkig, Jason zit er ook nog aan vast. Op het randje van de poel gebaart hij dat ik de aquatisch ervaring aan kan gaan. Klik, achtje erin, check check, zelfzekering eruit, rugzak onder me hangen en gaan. Wow, wat een trekkracht! Vijf emmers water per seconde proberen m?n voeten onder me weg te slaan. Maar dat lukt ze niet. Althans?de eerste 40 meter niet. De rots hangt hier over, het is niet te voorkomen: je moet hier door het water heen. Water in m?n neus, water in m?n oren, nieuw koud water in m?n pak. Met geweld word ik onder water geduwd, maar het lukt om naar de luwte te zwemmen. Klik, achtje eruit en met het touw door de nevel naar Jason zwemmen. Proest, proest! Het canyoning seizoen is weer begonnen!

Gordel? Check. Koptelefoon? Check. Ready for take off? Check!! Whoap, Whoap, Whoap, langzaam beginnen de wieken van de heli sneller te draaien en meer herrie te maken. Wel van gedroomd maar nooit gedacht dat ik nu al eens in een heli zou zitten. En beter nog, onze ski's en rugzakken liggen buiten in het mandje. Een reddings actie en afdaling richting het dal? Nee, 4x omhoog op 1 dag. Geld teveel? Ook niet, het tripje "gewoon" gewonnen door de wePowder bijbel te kopen.

In het voorjaar kan het heel snel gaan. De poeder komt met bakken naar beneden, maar kan ook zo weer verdwenen zijn. Lastig? Kan je dan geen lol hebben? Jazeker!! Zoals begin Maart toen ik met Jacques naar Montafon ging. De dagen daarvoor had het filnk gesneeuwd, het lawinegevaar was naar niveau 4 gegaan en in Innsbruck ging het kwik al richting de 20 graden. Na 2 dagen in St. Anton (voor mij dan en een seizoen voor Jacques) waarin de condities niet beter werden wilden we wat anders. We hadden besloten dat we wat lager tussen de bomen wilde skien, familiegebiedje, lekker rustig. De WePowder gids, weerbericht en landkaart erbij en Montafon werd onze bestemming.

Waarschijnlijk gaan heel wat fervent bergsporters ieder jaar weer naar de Alpen op zoek naar maagdelijke sneeuw. Wat als je nou eens iets avontuurlijkers wil? Nou dan neem je je ski's mee naar Schiphol en dan stap je op het vliegtuig met bestemming : Iran

Hieronder volgt een verslag geschreven door Yvo Snoek. Hij trok er vorige maand op uit met Hein Raat, Maarten Bakker, Renske Lambert en Jonna Snoek op zoek naar poeder...Iraans poeder!!!

klik hier voor de foto's

Een gastblog van Mieke, over onze eerste gezamelijke rotstour.

Na een toppoging op de Piz Palu rijden Maarten en ik terug naar de NSAC camping. We hebben het over alle dingen die we nog een keer willen doen. Een rotsbivak, roep ik enthousiast. Ik zie het me voor me; met z?n tweeen op een veel te krappe standplaats, zitten in je gordel, te genieten van het geweldige uitzicht en de zonsopgang, zonder dat er iemand anders in de berg zit. Aan alle ongemakken (kou, lastig naar de wc gaan, geen goede standplaats kunnen vinden) heb ik totaal nog geen rekening gehouden. Maarten lijkt dit wel een goed idee. Samen gaan we de Piz Badile Nordkante beklimmen, met een bivak in de wand. Hieronder een verslag.

Moe, voldaan en erg blij met warme thee

Donderdag 12 juni, Thijs en ik staan met onze handen in de lucht en feliciteren elkaar. Voor ons beide hebben geldt dat we onze eerste ?zelfstandige? alpiene tour hebben gemaakt. Onder het toeziend ook van gids Martijn Schell, dat wel, want het blijft een basiscursus Alpinisme. Een mooie week die hopelijk wordt gevold door veel zelfstandig klimgenot.

Het begon allemaal zaterdagavond, nee, eigenlijk zondagmorgen. Bepakt en bezakt, zenuwachtig, de andere cursisten aftastend en kleddernat van de regen lopen we richting Refuge Glacier Blanc (2542m). Waar die ligt laat zich raden. Mooie start van een cursus waarin ik is onder toeziend oog van 2 gidsen alles wil leren, in plaats van uit een boekje. Die methode is lang goed gegaan, maar daar moest verandering in komen want terreinkennis valt daar buiten.
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13

Met de broek op de knieen.

?Maarten, ik houd het niet meer!? Ik kijk tussen mijn stijgijzers door naar beneden en een ongemakkelijk gevoel bekruipt me. Dit is niet leuk! We staan op 600 meter boven de Grensgletsjer in de Noordwand van de Liskamm. Solo. Ik zeg nogmaals vertwijfeld: ?Maarten, ik houd het niet meer? en begin al seen razende richting de smalle rotsband rechts van ons te klimmen. ?Arjan, dat is niet handig?, roept Maarten me na. Ik kijk om. ?Maar ik MOET NU poepen!? Ons ijskonijn begint dus als een gek te doen waar hij goed in is: ijshakken. Het firn verdijnt razendsnel onder zijn hakkende pikkel. ?Kom even hier?,zegt ie, ?ik bouw een standplaats.? Ik kom naast hem staan en begin met paniek op mijn gezicht een mini plateautje uit te hakken in de 20 cm dikke firnlaag. Gezekerd aan twee ijsschroeven laat ik vervolgens mijn broek zakken en hurk met mijn gezicht de diepte in en mijn kont in het gat. Onmiddelijk begin ik mijn mening te herzien. Dit is wel leuk! Ik geniet er van met volle teugen. Maarten, die een halve meter naast me staat, gezekerd aan dezelfde ijsschroeven, geniet ook met volle teugen. Mijn kreten van opluchting doen een lach op zijn gezicht verschijnen.Als die Japanners uit de Gornergratbahn dat nu eens mee konden maken. Toen we gisteren uit Zermat vertrokken kwamen we in de Gornergratbahn een stel Japanners tegen die onze ijbijlen, touwen en ongeschoren geizchten met ontzag bekeken. Nadat ze een hoop ci-ha-mi-to en meer onverstaanbare klanken met alkaar hadden uitgewisseld kwam hun gids vragen welke berg we gingen beklimmen. De Liskamm, zeggen we. Lih-ka zegt hij na, en heeft nog steeds geen flauw idee waar we het over hebben. Het plaatje met Monte-Rosa panorama op het tafeltje in de trein biedt uitkomst. Het is maar goed dat ze mijn kapriolen nu niet gade hoeven te slaan.
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16