Links, rechts, onder, boven, ik zoek de hele omgeving af naar een mogelijke standplaats. De stenen om mij heen zitten los, de route is bezaaid met gruis, puin en ander klein gesteente en nu (in de vierde lengte) zijn we nog geen enkele (mep)haak tegen gekomen. Naast mij ligt een snoeppapiertje, dit is het eerste teken van leven en het stemt mij gerust. Het betekent dat hier meer mensen zijn geweest. Ik klim op een soort balkon en daar hebben we de eerste standplaats, een prusiktouwtje door een zandloper. Altijd beter dan niets.
Geschreven door Mieke.
Ik zeker Johan (ASAC) door deze lengte omhoog. Vanochtend zijn we de Tofana di Rozes sudwand Dimai Eotovos ingestapt, in de geweldige Dolomieten. Al een paar dagen hebben we ons vanuit Cortina d?Ampezzo prima kunnen vermaken. De route van vandaag is het kaarsje op de taart, met maar liefst 800 hoogtemeters, 1300 meter klettergenuss, 5+ (overwegend vier) en sporadisch een mephaak. De topo vertelde ons verder deze route ?nicht zu unterschatzen? en ?mit mist schwierig zu finden.? Het weer in het dal is geweldig, maar deze 3225 meter hoge dolomietenreus houdt de wolken lekker vast. Als we omhoog kijken zien we een grote mistwolk boven ons.
Na acht touwlengtes overwegend vierdegraads (met 1 grote stap over een soort afgrond, ookwel dwergendood genoemd) komen we in het ?Ampiththeater?.
Na een korte pauze is de mist een klein beetje opgelost en kunnen we zien waar we daadwerkelijk heen moeten. Een inmens geel-zwarte wand in de vorm van een half colloseum laat eindelijk zijn gezicht zien, wat zich uit in een gigantische puingoot. Door het puin vinden we uiteindelijk het verloop van de route. Hier komen we de enige andere personen in de route tegen, twee Spanjaarden, een man en een vrouw. Zo koppig als zowel de Nederlandse als de Spaanse nationaliteit is, denken we allen te weten wat de juiste route is. Uiteindelijk hebben Johan en ik gelijk en klimmen hen voorbij. Al snel komen we bij het tweede Ampiththeater uit, waar de wand minder hoog is, maar het vinden van de route des te moeilijker.
Door een gruis en puinbezaaide route vinden we onze weg omhoog naar een soort van standplaats. Ik begin daar met klimmen, en al snel vind ik mephaken. Juichend show ik deze aan Johan, we zijn op de goede weg! Al snel kom ik erachter in welke lengte ik zit; de lastigste lengte (5+) welke ook te omzeilen is met een viertje (die de Spanjaarden wel hebben gevonden). Ik ben met mijn stomme hoofd gewoon de haken achterna gerend. Het touwverloop is beroerd, de mephaken roestig en zoniet nog beroerder en de weg omhoog het beroerst (even ter informatie aan de medeklimmer; in de hal klim ik normaal 5c). In deze 14e touwlengte overvalt de vermoeidheid me en door het touwverloop heb ik het idee dat ik uit de route wordt getrokken. Na wat minder aardige verwensingen aan Johan en wat nieuwe scheldwoorden worstel ik me door de lengte heen. Dan merk je dat je altijd meer kunt dat je in eerste instantie denkt.
Na deze standplaats volgen 2 touwlengtes lange (100 meter) schoorsteen die ons brengt naar de vierdegraads traverse. De combinatie van 800 meter afgrond, loszittende stenen en maar liefst twee brakke mephaken maken ook deze lengtes erg spannend. In de traverse ligt ook het topboek, waar we onze naam in vereeuwigen. Alleen zijn we er nog niet. De crux is voor Johan, een 5- in de vorm van een dakje die mij naklimmend een stuk beter afgaat, totdat ik zie wat de standplaats is. We komen uit op een groot puinveld, waar een fatsoenlijke standplaats ontbreekt. Door middel van 1 nutje en het contragewicht van Johan ben ik omhoog gezekerd. Hier zien we al enige gecre?erde bivakmuurtjes, wat iets aangeeft over de lengte van de route. De laatste lengte (4+ schoorsteen) is nat met losliggend gruis en iets leggen is onmogelijk. Maar ook hier komen we boven. Het klimmen is voorbij, nu nog 200 hoogtemeters lopen naar de top.
De zon is langzaam onder aan het gaan, de top van de Tofana di Rozes in het licht zullen we niet meer meemaken. De weg naar de top is het eerste stuk goed te vinden, maar uiteindelijk lopen we vast. Het is inmiddels donker en de Spanjaarden die we tegen komen weten de weg ook niet. Uiteindelijk zitten we vast op een soort puinhelling. Het enige wat we kunnen doen is omhoog krabbelen. ?Piedra? is het Spaanse woord voor ?steen? en in combinatie met Attentione! heb ik deze vaak naar onze Spaanse vrienden geschreeuwd. Eindelijk vind Johan als eerste de top. Het is inmiddels 22.00, een hemel vol sterren en vier personen staan op de top van de Tofana di Rozes. We omhelzen elkaar, en het uitzicht zou grandioos moeten zijn, maar wij zien alleen de lichtjes van Cortina en een geweldige sterrenhemel. Zeker net zo bijzonder.
De weg naar beneden kan gelukkig lopend, al raken we regelmatig de steenmannetjes uit het oog. Rond 1.00 kunnen we op de parkeerplaats van de auto met een voldaan gevoel terugkijken op deze geweldige Tofana di Rozes (met de bijnaam puinbak).