Het is nat. Het is blubberig. Het is drassig. We banen een weg tussen de gaten in de grond, de hardere hei-planten en de moerasserige en zompige ondergrond. Ik stoemp tussen de knie-hoge graspollen door, wat met mijn korte benen meer een soort van hordelopen is. We gaan over en door sponzige graspollen, harde graspollen-bollen en allerlei andere soorten gras en plant waarvan je van het bestaan niet wist als je nog nooit in off-road Engeland bent geweest. Het is weer het weekend van de OMM en Arjan en ik hebben een enórme glimlach op ons gezicht
We voelen ons allebei sterk. Geheel tegen de gewoonte in hebben we eens een keer geen pre-race stress. We zijn op tijd wakker, hebben lang de tijd om te ontbijten. Jason en Arnoud komen voor hun start nog even hallo te zeggen en ook Inga en Lucas, onze vrienden van Dutch Adventure, komen nog even bij onze bus langs voor zij starten. Niet veel later wandelen wij rustig naar de start. Het weer is grandioos in vergelijking met andere OMMs. We krijgen alleen zo nu en dan een buitje of wat miezer-regen over ons heen, maar het normale weer-advies ‘there are some showers in between the rain’ klopt voor dit keer niet. Wel staat er enorme harde wind, die ons soms de berg op omhoog duwt en anders weer probeert om beneden te houden. Lekker strijden tegen de elementen. Het is een tijd geleden dat Arjan en ik samen geraced hebben en we moeten zeker in het begin weer een beetje aan elkaar wennen. De eerste punten vinden we gemakkelijk en het navigeren gaat soepeltjes. Arjan is sterker bergop en is sneller in het waden door het terrein, ik ben sterker op het vlakke en bergaf. Een prima combi dus, waardoor we om en om tijd hebben om de kaart in ons op te nemen. Arjan maakt op een gegeven moment een klein navigatiefoutje en raakt geïrriteerd. Gelukkig hoeven we maar een klein stukje terug te lopen. Niet lang daarna heb ik het idee dat ons originele plan niet het beste is en stel ik een ander routeplan voor. We verspillen wat tijd aan onenigheid (Arjan is nog steeds geïrriteerd…), maar uiteindelijk geeft hij toe dat mijn plan toch het beste is. We nemen de ‘weg’ in plaats van binnendoor door de moerassen, wat veel sneller gaat. Ik loop voorop en al snel zijn we bij het volgende checkpoint. Daar wacht ik op Arjan die in de tussentijd onze nieuwe route beter in verband heeft gebracht met de tijd: we zouden het moeten kunnen halen! Ook heeft hij zichzelf hervat en zie ik weer de alombekende grote glimlach op zijn gezicht. Dat is een stuk gezelliger en vanaf nu racen we als een geoliede machine en halen we heel wat mensen in. Met kompaskoers vinden we alle checkpoints en hoeven we nog geen meter om te lopen. Het gaat als een malle. We zijn 20 minuten voor de deadline bij de finish en daar blijkt dat we het 3e mix team zijn en 20e team overall! We hadden gehoopt uit te mogen slapen, maar daar is nu geen sprake van. We moeten de volgende dag in de ‘chasing start’, wat betekent dat we om 7.21u moeten vertrekken.
Op de overnight camp zien we Fleur, Nicky, Arnoud, Jason, Inga en Lucas. Super leuk dat er zo veel bekenden naar ons eiland zijn gekomen om hier te racen! Het blijft voor ons adventure racers een beetje raar dat je halverwege de race stopt om te gaan slapen, maar van de andere kant is dit terrein ook wel echt tricky om ’s nachts doorheen te waden. Als we ons avondeten maken blijkt dat de droogmaal van Arjan niet goed is (ook al is deze houdbaar tot 2019) en dat is geen goed nieuws. Hij eet zijn ontbijt voor avondeten en we delen het eten dat we hebben, zodat hij de volgende dag ook ontbijt heeft. We hebben daardoor allebei minder eten en ik kan niet slapen van de honger. Gelukkig hebben we een uurtje extra doordat de klok verzet wordt en de volgende ochtend voel ik me wel fris. We hebben allebei geen last van spierpijn en ook mijn enkel en knie blijken het allebei weer te doen. Dat is goed nieuws!
Bij de start blijkt dat de geoliede machine die we gisteren aangezwengeld hebben nog steeds werkt. We hebben direct precies hetzelfde plan voor wat betreft de route die we gaan volgen en we lopen eigenlijk zo goed als direct op alle checkpoints af. Wat is dit fantastisch! We rennen dwars door het zompige terrein, over de graspollen, over de heuvels. We rennen steile hellingen met varens en bossen af, wat net een beetje voelt als off-piste skiën, maar dan zonder sneeuw. Fantastisch! We genieten enorm. Het volgende checkpoint moet in een brandgang in het bos liggen. We vinden de brandgang (lees: gang waar geen bomen staan, maar waar ik soms tot aan mijn heupen vastzit in de gaten en sleuven in de ondergrond). We besluiten om toch door het bos te gaan, omdat dit gemakkelijker loopt. We komen uit op een andere brandgang (denken we) en besluiten om een stukje terug te lopen om te checken of dit inderdaad een brandgang is. We hebben geluk: daar staat geheel onverwacht het checkpoint! Achteraf horen we van Jason en Arnoud dat zij heel lang naar dit checkpoint hebben moeten zoeken, wat we kunnen voorstellen omdat deze niet helemaal op de juiste plek staat.
We zitten qua tijd goed op schema en ik stel voor om nog een 40punten CP te halen. Het ziet ernaar uit dat een groot deel van de weg pad is, dus die zouden we relatief gemakkelijk moeten kunnen halen. Zo gezegd zo gedaan. Het enige is dat dit pad niet echt een pad blijkt te zijn en dat deze met name in het bos is weggevaagd door de vele grote omgevallen bomen. We verliezen tijd met zoeken naar de weg en besluiten dan om het bos heen te lopen. Dit is geen gemakkelijke opgave, de graspollen zijn hoog en regelmatig blijf ik vastzitten in zompige moerassige kuilen. De wind is nog heftiger vandaag, soms moet ik echt mijn best doen om niet weggewaaid te worden. Gelukkig vinden we het CP snel, maar ik begin nu wel een beetje zenuwachtig te worden of de deadline gaan halen. Het is nog zeker 15km vanaf hier terug naar de finish en we hebben nog 2,5u. Als het terrein zo is als nu tot aan de finish, gaan we dat niet halen. We zetten de vaart er nog meer in. Routevinden gaat gelukkig soepel en verspillen daar geen tijd mee.
We hebben afgesproken om bovenop de volgende heuvel te besluiten of we voor de langere route gaan met meer CPs, of voor de kortere route. Ik ben, gezien de tijd, voor de kortere route. Dan blijkt dat mijn horloge zich heeft gereset en dat deze nu een half uur voor staat (?). Dat is dus een half uur ‘cadeau’! Ook blijkt dat er een relatief goed pad ligt richting de route van de vele CPs en we besluiten ervoor te gaan. Het tempo zit er goed in en we halen slierten mensen in. Dwars door graspollenterrein stormen we de heuvel af en vervolgens de volgende weer op. Weer een CP in de pocket. Dit gaat zo een tijdje door, tot we echt nog maar een half uur hebben. Door de tijdsdruk en door de weinige energie (we hebben allebei al onze repen al opgegeten door Arjan’s droogvoer incident) maken we een domme navigatiefout. Het productiebos (productiebos… dat kennen we…) blijkt gekapt te zijn en de bosrand is geen bosrand meer. We komen via een omweg bij het CP aan. We zijn allebei niet meer helemaal helder en besluiten het laatste CP te laten liggen. Dat blijkt achteraf een erg domme beslissing te zijn, omdat deze zo goed als op de weg lag. In plaats daarvan lopen we regelrecht naar de finish. Arjan is inmiddels echt helemaal leeg. De laatste paarhonderd meter schreeuw en sleur ik hem er letterlijk doorheen. Veel mensen kijken ons raar aan hoe wij als twee schreeuwende gorilla’s hand in hand de laatste paarhonderd meter berennen. Ik ben trots om te zien hoe hij zich verzet en alles geeft wat er nog in hem zit. We blijken 17 minuten te laat te finishen, wat ons 34 strafpunten kost. Dat is jammer, maar helaas. Uiteindelijk blijken we 5e mix team te zijn en 23e overall. We hebben alles gegeven en hebben vooral een super weekend gehad. En daar gaat het uiteindelijk om!
Hieronder een grof overzicht van ons hoogteprofiel, gelogd op Google Earth (mijn horloge had zich gereset halverwege). We renden ongeveer 36km 1400D+ op dag 1 en 32km en 1400D+ op dag 2 ongeveer.
Thanks Arjan voor het superweekend!
